Aan alle gescheiden ouders

Dit is de titel van een boek dat ik vaak geef als ouders bij mij hun mediation afronden. Het is een boek waar je als (gescheiden) ouder veel aan kunt hebben. Kinderen vertellen hoe zij een scheiding beleven en ze geven tips. Zelf ben ik er een groot voorstander om kinderen meer stem te geven in een scheidingssituatie. Niet om hen beslissingen te laten nemen, maar om hen mee te laten denken over onderwerpen. Zo spreek ik zelf tijdens een mediation altijd de kinderen. Het levert vaak mooie inzichten op.

De laatste tijd bekruipt mij wel eens het gevoel dat het wel veel over de kinderen gaat. Waar zijn de ouders in het geheel? Aandacht voor de ouders is net zo belangrijk. Want het is nogal wat waar je doorheen moet als scheidende ouder. Sommige stellen zijn al sinds hun tienerjaren samen en dan gaan ze toch uit elkaar. Dat voelt als een groot verlies.

Ook moeten er grote beslissingen worden genomen. Wat te doen met de woning? Vaak moet deze worden verkocht. Er komt een bord aan de gevel. Iedereen weet meteen wat er aan de hand is. Daar komen de goedbedoelde adviezen en het gepraat achter je rug. Spullen moeten worden uitgezocht en verdeeld. Het hele huis moet schoon en waarom? Omdat je je vertrouwde plek moet verlaten. Ondertussen loop je ook nog met gevoelens van verdriet, boosheid en vaak ook schaamte.

Met een kop vol zorgen moet je ook nog (of bovenal) aan de kinderen denken. Geen ruzie maken waar ze bij zijn. Niet huilen, want dan gaan ze voor jou zorgen. Maar hoe dan? Je komt in een soort van schemerige tussenfase. Je wilt weg bij de ander, maar dit kan nog niet. De meeste ouders kiezen dan voor birdnesting. De kinderen blijven in de woning en de ouders vliegen in en uit. De kinderen hebben dan een stabiele plek, maar als ouder woon je tijdelijk bij vrienden of je ouders. Je voelt je nergens meer thuis en toch moet je door. Jouw leven staat even stil, maar de wereld draait gewoon verder.

Ook als na moeilijke maanden het leven lichter wordt. Je een eigen huis hebt, een nieuw levensritme vindt. Blijf je afscheid nemen. Elke week opnieuw. Afscheid van je mooie kinderen, als ze naar de ander vertrekken. Elke week zie je jezelf staan zwaaien. En niet om dat het kan, maar omdat het moet. En omdat je weet dat het goed is. Er zijn dan mensen die zeggen:  ‘Lekker toch, een weekendje vrij?’ Dan wil je niets liever dan zo iemand even laten struikelen. Verstandig als je bent, doe je dat niet.

Daarom aan alle gescheiden ouders: Het is niet makkelijk en dat zal het ook niet worden. Maar je bent niet alleen en je hoeft niet alleen te doen.