Doe even normaal!

‘Er bestaan geen normale mensen, Muriël. Echt niet, ieder mens heeft wel wat.’ Dit waren de woorden van mijn 88-jarige oma. We liepen al pratend door het bos achter haar bungalow. Ik vertelde haar over wat ik zoal meemaak in mijn werk en privé en was mij nogal aan het opwinden over de dingen die mensen zeggen. Ik bestempelde dat als niet normaal. Haar reactie verraste mij, bracht mij even van mijn stuk. Soms wil je dat iemand bevestigd wat je zegt, even lekker met je meedoet. Maar dat deed zij dus niet. Dat je even met beide benen op de grond wordt gezet, door deze nuchtere reactie. Mijn oma heeft al een heel leven achter de rug. Als jong meisje heeft zij de een oorlog meegemaakt en later ook de watersnoodramp. Een sterke en nuchtere vrouw, van het kaliber “niet zeiken maar poesten”. Soms teveel poetsen, maar goed. Als ik naar íemand luister, dan is het naar haar. In mijn werk als mediator is het belangrijk dat ik neutraal blijf, ik ben onpartijdig. Dit probeer ik ook te doen, maar soms merk ik dat ik dit moeilijk vind en denk ik dus wel eens “dit is toch niet normaal,  doe eens even normaal en kijk naar wat je aanricht!”. Maar wat is normaal? Wie bepaalt wat normaal is?

Iedereen heeft zijn eigen gekkigheid en daarmee zijn eigen normaal. Ik hoop nog vaak met mijn oma te kunnen wandelen en te praten over de dingen des levens. Zij is voor mij een grote inspiratiebron, juist als het gaat om de ogenschijnlijk kleine dingen. Wie is jou inspiratiebron?