26. juni 2019

Ieder kind een eigen verhaal

Moet je wel of niet spreken met kinderen in een scheidingssituatie? Hier zijn de meningen over verdeeld. Er zijn ouders en professionals die vinden dat je niet met kinderen moet praten. Kinderen hebben het al moeilijk genoeg en daarom kun je er beter niet veel aandacht aan besteden. Of het tegenovergestelde. Je merkt niets aan een kind, dus het zal wel goed gaan. Waarom dan praten?

Ja, waarom dan praten? Omdat ieder mens het nodig heeft om zich te uiten. Hoe goed of slecht een scheiding verloopt, het is altijd moeilijk. Zowel voor ouders als voor kinderen. En ieder kind reageert op eigen wijze op de situatie. Er zijn kinderen die duidelijke signalen afgeven. Ze laten boosheid of verdriet zien. Maar er zijn ook kinderen, die hun gevoelens minder goed laten zien. Het lijkt erop alsof er niets aan de hand is, maar van binnen gebeurt er heel veel. Als mediator en kindbehartiger spreek ik regelmatig kinderen. Kinderen die, net als hun ouders, te maken hebben met een verlieservaring. Met alle gevoelens die daar bij komen kijken. En elk gesprek met een kind vind ik bijzonder. Ze zijn open en eerlijk, ook over hun gevoelens. Als je hen de aandacht, tijd en ruimte geeft om het te vertellen.

Kinderen raken me vaak met hun woorden, met hun eigen verhaal. Zij hebben ideeën en wensen en kunnen dit duidelijk verwoorden. Onlangs vertelde een negenjarig meisje mij: “Als mijn vader een nieuwe vriendin krijgt, doe er dan maar één zonder kinderen”. Een jongen van acht zei: “Mijn ouders kunnen toch ook rekening met mij houden, wat ik wil en niet andersom”.

Daar word ik stil van en ouders vaak ook. Er ontstaan vervolgens mooie gesprekken tussen kinderen en hun ouders.